هنگامی که والدین از ایجاد محدودیت های لازم و مناسب رفتاری، درمانده می شوند، کودک مستبد و خودکامه می گردد. در صورتی که خواسته های کودک به طور دائمی برآورده شود، در او انتظار توجه فوری از طرف همه اطرافیان ایجاد می گردد. اگر کودک با هر بار گریه و زاری و به پاکردن قشقرق به خواسته هایش دست یابد، هرگز راه بهتری برای عمل و عکس العمل را نمی آموزد و چنانچه شراکت و سهیم شدن را نیاموزد، هر اسباب بازی را که هوس کند، از دست دیگری خواهد قاپید.
کودک معلول ممکن است نیازمند نوع رفتار ویژه در تمام دوران رشد خود باشد، ولی از هر چیزی مهمتر این است که باید خیلی طبیعی، و تا آنجا که ممکن است درست مثل سایر کودکان با او رفتار شود، بخصوص از طرف پدر و مادر. حتی با یک نقص شديد هم کودک می تواند شاد و اجتماعی بار بیاید و باید فرصت یادگیری کنش و واکنش با سایر کودکان از سن پایین به او داده شود.
کودکان نابینا و مبتلا به اختلالات بینایی از حساس ترین کودکان هستند که رفتار با آنها نیازمند دانستن اطلاعاتی از این کودکان است و والدین و سایر نزدیکان کودکان نابینا می بایستی که بهترین شیوه رفتاری را با این دسته از کودکان استفاده کنند.
برای خوشبخت بودن، کودکان ما باید قادر به سازگاری های شخصی و اجتماعی مؤثری باشند. در فرهنگ هایی که زندگی اجتماعی بسیار پیچیده است، شخصیت حائز اهمیت می باشد.
English